Kimliğim

Asla ailem tarafından onaylanmayıp sevilmediğimin her daim bilincindeyim. Galiba her suçu üzerine yıkmak için beklenen o “küçük balık” bendim. Erkeklerin egemen olduğu kadınlarınsa her daim anaç ve ezilmeye mahkum olduğu aile yapılarında ben de bana düşen rolü oynuyordum.

Bazen hayatım boyunca neden kendimi bu denli suçlu hissettiğimi sorguladığımda ailemin bu tutumunu hatırlıyorum. Her olumsuzluğun öznesi gibi hissettiğimde kendimi , yaşadıklarıma anlam veriyorum. Gerçekten sakin ve insanlara nazik biri olmaya çalıştıkça ailem tarafından hep olumsuz ithamlarla nitelendirildim. Bir süre sonra kendi kimliğimi bile sorgular hale geldim. Şuna inanıyorum ki hayatta derinlemesine yaşadığım tek duygu sevgisizlik. Sevgiyi başka yerde aradım. Aradıkça da yanıldım.

Bir dizide çok güzel bir repliğe rastlamıştım. “Bizi yeterince sevmeyen insanların sevgisizliğinin borcunu ödüyoruz.” diye. Ödedikçe yeni borçlar ekleniyor sanki. Bana eklenenler her daim suçluluk ve başarısızlık oluyor genellikle. Kendimi bütün bunlardan azat ettikçe işler benim istediğim gibi yürümüyor. Benimle empati kuran kimse yok esasında. Fakat ben empatiye çok önem veririm. İnsanları anlamak için en iyi yoldur.

Küçükken uğradığım tacizi hatırlıyorum defalarca. Zihnimin bir köşesinde çivilenmiş. Diğer köşesinde babamın annemi dövdüğü sahneler var. Defalarca sözlü ve psikolojik şiddete maruz kalmışımdır. Ben insanların özünde kötü olduğunu savunan biriyim. Hep fikirlerimden dolayı aşağılandığım için yazı yazmaya bile çekiniyorum. Şimdilik bu kadar.